lunes, 23 de marzo de 2020

CANDO A BIANCHI 500 M CHEGA Á MIÑA CASA





A principios dos anos oitenta o meu pai, unha persoa amante dos “ ferraghanchos”, apareceu un día cun cacho de ferruxe enriba da baca do coche, un Seat 127 branco de duas portas. Por aqueles días xa andaba polos sesenta e algo, xubilado e con moito tempo libre. Sempre lle gustara a mecánica, era un “manitas” como digo eu, por necesidade vital.
Ese día axudáralle eu a baixar a moto e xa me liara falandome da súa historia, a quen lla comprara e por canto. Xa non era a primeira moto que  restauraba e na que me acababa liando para rascar a pintura vella, sempre con promesas de deixarme dar unha volta ao rematala, hahaha...como pasara cunha Harley Davidson do 1930 na que só cheguei a ir de paquete, ou unha vespa 150 das de foco redondo, na que si cheguei a andar.
Restaurouse a moto á maneira do meu pai, tentando gastar poucos cartos e botando man da sabedoría. Ao pouco tempo decatouse de que lle faltaba o “tren fixo” ao cambio da moto e que iso ía ser un problema importante…Un dia ao chegar do instituto meu pai contoume que a acendera  e que petaba moito a biela.
A moto dende aquela quedou aparcada. A foto que vos poño é dun día que a saquei do garaxe para lavala.
Xa na etapa final da súa vida, unha das últimas veces que entrou no garaxe lembro que me dixo “ neno, aí che queda a caixa coas pezas da moto…” Naquel momento pareceume algo imposible, faltábanme pezas e a sabedoría e bon facer do meu pai, un artesán coñecedor dos metais, afeito a arranxalo todo e a reutilizar todo o que caía nas súas mans. Xa os ingleses o quixeran levar para a súa terra, polo ben que arranxaba os tanques, cando estivera facendo o servizo militar en Lisboa,  aproveitando a nacionalidade portuguesa de seu pai.

A principios de los años ochenta mi padre, una persona amante de los cacharros viejos, llegó un día con un trasto oxidado encima de la baca del coche, un Seat 127 blanco de dos puertas. En aquel momento el ya andaba por los sesenta y pico años, estaba jubilado y con mucho tiempo libre. Siempre le había gustado la mecánica, era un manitas, como digo yo, por necesidad vital.
Ese día le ayudé a bajar la moto y ya me lió hablándome de su historia, a quien se la había comprado y por cuánto. No era la primera moto que restauraba y en la que me acababa liando para rascar la pintura vieja, siempre con la promesa de dejarme dar una vuelta en ella cuando estuviera acabada, jajaja...como había pasado con una Harley Davidson del año 1930, en la que sólo llegué a ir de paquete, o una Vespa 150 de las que tenían el foco redondo, en la que sí tuve la oportunidad de andar.
La moto se restauró a su manera, intentando gastar poco dinero y echando mano de su sabiduría. Poco tiempo después se dio cuenta de que le faltaba el "tren fijo" al cambio de la moto y que eso iba a ser un problema importante...Un día cuando llegué del instituto mi padre me contó que había encendido la moto y que golpeaba mucho la biela.
Desde ese momento la moto quedó aparcada. La foto que os pongo es de un día que la saqué del garaje para lavarla.
Ya en la etapa final de su vida, una de las últimas veces que entró en el garaje recuerdo que me dijo "ahí te queda la caja con las piezas de la moto..." En aquel momento me pareció algo imposible, me faltaban piezas y la sabiduría y buen hacer de mi padre., un artesano que conocía los metales, acostumbrado a repararlo todo y a reutilizar todo lo que caía en sus manos. Los ingleses ya lo habían querido llevar a su país por lo bien que arreglaba los tanques cuando hizo el servicio militar en Lisboa, aprovechando la nacionalidad portuguesa de su padre.





No hay comentarios:

Publicar un comentario